واندرز فارسی | جهان عجایب

این روش که همچنین به عنوان آویزان در زنجیر شناخته می شود، اغلب شامل حبس کردن مجرمان در قفس هایی به شکل انسان و آویزان کردن آنها در مکان های عمومی به عنوان هشداری برای دیگران است. در طول تاریخ، جنایتکاران در معرض مجازات هایی قرار گرفته اند که اکنون وحشتناک و وحشیانه به نظر می رسد. و شیوه قابل توجه در این میان گیبت بود.

گیبت شکلی از اعدام در ملاء عام بود که برای جلوگیری از جنایت بود.

این روش در قرن هجدهم در انگلستان رایج بود و معمولاً جنایتکاران را در قفس‌هایی به شکل انسان می‌بندیدند و آنها را برای نمایش در مکان‌های عمومی به عنوان هشداری برای دیگران آویزان می‌کردند. خود گیبت به سازه چوبی اشاره دارد که قفس از آن آویزان شده است. در بیشتر موارد، مجرمان قبل از صلابه شدن اعدام می شدند. با این حال، برخی از قربانیان بدشانس را زنده نگه داشتند و رها کردند تا بمیرند. این اعدام وحشیانه و به سبک چوبه دار، قربانیان خود را در طی چند روز کشت و باعث مرگ آنها در معرض قرار گرفتن کم آبی یا گرسنگی شد. و گرچه هدف این بود که دیگر مجرمان بالقوه از ارتکاب جنایت محکوم شده بازدارند، اما اگر پادشاه آن زمان محبوبیت نداشت، این امر می‌توانست نتیجه معکوس زیادی داشته باشد.

گیبت چی بود؟

منشا گیبت را می توان به دوره قرون وسطی ردیابی کرد، اگرچه معمولاً در قرن 17 و 18 استفاده می شد. این وسیله سبکی از اعدام در ملاء عام بود، شبیه به گیوتین، بلوک جلاد، چوبه دار یا چوبه دار آویزان. قرار دادن جسد یک جنایتکار در یک غله برای نمایش به عنوان آویزان در زنجیر نیز شناخته می شود. با وجود اینکه برای چندین دهه مورد استفاده قرار می گرفت، رسماً در انگلستان توسط قانون قتل 1752 مدون شد. گرچه این مجازات برای خائنان، دزدان نیز استفاده شده است. در واقع، تعدادی از چهره‌های افسانه‌ای با روش گیبت اعدام شدند، از جمله دزد دریایی بدنام کاپیتان کید، که در سال 1701 در لندن به زنجیر آویزان شد و به عنوان هشداری برای دزدان دریایی دیگر در آنجا آویزان شد. مجریان قانون با گذاشتن اجساد مرده در قفسه آویزان معتقد بودند که دیگر مجرمان بالقوه از ارتکاب جنایات مشابه منصرف می شوند. قربانیان تقریباً همیشه مردان بودند. از آنجایی که اجساد زنان مورد تقاضای جراحان و متخصصان تشریح بود، جنایتکاران زن تشریح می شدند.

بازسازی یک گیبت در کمبریج شایر انگلستان.

 به اندازه کافی عجیب است، اما غوغای یک جنایتکار به عنوان یک نمایش بزرگ در نظر گرفته می شد. جمعیت هیجان‌زده برای دیدن آن جمع می‌شدند که گاهی به ده‌ها هزار نفر می‌رسید. با این حال، در اینجا چند بار قابل توجه بود که در آن غوغا کردن به یک پادشاه نامحبوب نتیجه معکوس داد. چنین موردی در اوایل قرن چهاردهم و تحت فرمانروایی پادشاه ادوارد دوم رخ داد، همانطور که در کتاب زندگی راه گذران انگلیسی در قرون وسطی توسط ژان ژول ژوسران گزارش شده است. هنگامی که دشمنان ادوارد دوم، شورشیان هنری مونتفورت و هنری ویلینتون به نمایش عموم کشیده شدند و به دار آویخته شدند، پادشاه دستور داد اجساد آنها را از طریق گیبت در نزدیکی بریستول به نمایش بگذارند.

تصویری در سال 1804 از گیبت، اعدام اولیه.

با توجه به اینکه ادوارد دوم مورد توجه مردمش نبود، اجساد هنریس در عوض به یادگار تبدیل شد و به عنوان نمادی از شورش علیه پادشاه مورد احترام قرار گرفت. حتی برخی شایعات منتشر شد مبنی بر اینکه معجزات در مجاورت گیبتی که بدن آنها را نشان می داد رخ داده است. در نهایت، این عمل وحشیانه شروع به از دست دادن محبوبیت کرد تا اینکه سرانجام انگلستان در سال 1834 آن را ممنوع کرد.

چرا آویزان کردن در زنجیر از بین رفت

در حالی که بسیاری گیبت را به عنوان نوعی منظره وحشتناک می‌نگریستند، زندگی در نزدیکی گیبت تجربه ناخوشایندی بود. مقامات عمداً با آویزان کردن اجساد از ستون‌های 30 فوتی پایین آوردن آنها را دشوار کردند. در یک مورد، آنها حتی یک چوب را با 12000 میخ می‌کوبیدند تا از برداشتن آن جلوگیری کنند. گیبت‌ها اغلب تا سال‌ها پس از پوسیده شدن اجساد و بلعیده شدن توسط حشرات و پرندگان و تبدیل شدن به اسکلت‌های بیش از حد، برداشته نمی‌شوند.

اجساد پوسیده اغلب چنان بدبو می‌شوند که ساکنان اطراف مجبور می‌شوند پنجره‌های خود را ببندند تا باد بوی تعفن اجساد را به خانه‌هایشان نبرد. به‌علاوه، گیبت‌ها هنگام چرخش و تاب خوردن در باد، صدای خش‌خیر و هولناکی تولید می‌کردند - صدایی که مطمئناً آنقدر وهم‌آور بود که کسانی را که در آن نزدیکی زندگی می‌کردند ترساند. اجرای اعدام توسط گیبت نیز از نظر لجستیکی دشوار بود. آهنگرانی که وظیفه ساخت قفس ها را بر عهده داشتند، اغلب در انجام این کار با مشکل مواجه می شدند، زیرا آنها اغلب هیچ دانش قبلی از سازه ها نداشتند. در نتیجه، طراحی قفس ها بسیار متفاوت بود.