واندرز فارسی | جهان عجایب

اگرچه امروزه جنگ بیولوژیک به طور کامل توسط کنوانسیون ها و قوانین بین المللی ممنوع شده است، در گذشته تاکتیکی هوشمندانه تلقی می شد. برای پیروزی، مخالفان در پرتاب کردن به دشمن از بمب حیوانات سمی تا حتی اجساد افرادی که در اثر طاعون مرده بودند، تردید نداشتند.

مار سمی

در سال 184 قبل از میلاد (پیش از میلاد)، ژنرال هانیبال کارتاژی (247 - 183) در دریا با امپراتور اومنس دوم (221 - 159) از ترکیه رویارویی کرد. هانیبال که در جنگ دریایی قوی نبود، در وضعیتی بود که نبرد را ببازد. این نابغه نظامی به طور غیرمنتظره ای با استفاده از مارهای سمی، ترفندی مخفیانه برای برگرداندن وضعیت به وجود آورد. او به سربازان خود دستور داد تا حد امکان مارهای سمی را پیدا کنند، آنها را در کوزه های سفالی بیندازند و به قایق های دشمن بیندازند.

ژنرال هانیبال عاقلانه با پرتاب یک کوزه سفالی حاوی مارهای سمی به قایق دشمن، پیروز شد.

در ابتدا، امپراتور یومنس دوم وقتی دید که دیگ سفالی کشنده نیست خندید، اما خیلی زود چنان ترسید که صورتش آبی شد. مارهای سمی تحریک شده بسیار تهاجمی بودند، همه آنها را نیش زدند و باعث وحشت سربازان او شد و آنها فقط نگران فرار بودند. امپراطور که قادر به کمک نبود مجبور شد دستور عقب نشینی بدهد. ژنرال کارتاژی هانیبال بدون صرف یک سرباز برنده شد. جالب است که هانیبال تنها کسی نیست که از حیوانات سمی سوء استفاده می کند. در سال 198 پس از میلاد در عربستان، سربازان امپراتوری اشکانی (247 قبل از میلاد - 224 پس از میلاد) این فن را آموختند. آنها عقرب های زیادی را در کوزه های سفالی اسیر کردند، سپس آنها را به ارتش امپراتور روم سپتیمیوس سوروس (145 - 211) انداختند. سربازان رومی که مضطرب بودند، با بی نظمی گریختند، آرایش نظامی خود را شکستند و سوروس را مجبور به عقب نشینی موقت کردند.

اجساد افرادی که در اثر طاعون مرده اند

در طول تاریخ بشر، طاعون همیشه وحشتناک ترین کابوس بوده است. با این حال، در حالی که بسیاری از کشورها و مناطق توسط آن فلج شده بودند، خان بزرگ جانی بیگ (? - 1357، مغولستان) این بیماری را سلاح نهایی می دید.

در دهه 1340، پس از سه سال محاصره ناکام کافا در شبه جزیره کریمه، به سربازان خود دستور داد که از منجنیق برای پرتاب اجساد افرادی که در اثر طاعون جان باخته اند، به داخل ارگ بیندازند. کوهی از اجساد به داخل پرتاب شد و مردم شهر نمی‌دانستند کجا فرار کنند یا پنهان شوند تا از خطر عفونت جلوگیری کنند. به زودی اجساد پوسیده شدند و هوا را آلوده کردند و آب را مسموم کردند. علیرغم استفاده از ظالمانه ترین تاکتیک ها، خان بزرگ جانی بیگ پیروز نشد. مرگ سیاه نه تنها به دشمن حمله کرد، بلکه ارتش خودش را نیز نابود کرد و باعث شکست و آسیب شد.

عواقب سوء استفاده از طاعون در تخریب کافا متوقف نشد، زیرا بسیاری از ملوانان در این ارگ شهر را رها کردند و سوار قایق هایی به سمت جنوا، مسینا و قسطنطنیه شدند. آنها طاعون را با خود در سراسر اروپا آوردند و در نهایت باعث دوران طاعون شدند.

آبله، مالاریا

در قرن 18 - 19، استعمارگران بریتانیایی به قاره آمریکا حمله کردند و به طور مداوم با مقاومت شدید بومیان آمریکا مواجه شدند. چون می خواستند بدون تلاش زیاد پیروز شوند، عمداً از افراد مبتلا به آبله پتو می گرفتند و به قبایل بومی می دادند تا این بیماری شیوع پیدا کند و تا آنجا که ممکن بود جان مردم را بگیرد.

اگرچه بریتانیایی ها هرگز این جنایت را نپذیرفتند، اما طبق یادداشت های روزانه سرباز ویلیام ترنت (1715 - 1787)، آنها 2 پتو و 1 دستمال از بیمارستان آبله به سرخپوستان دادند. علاوه بر یادداشت‌های ترنت، اسناد زیادی در مورد توطئه کشتن بومیان آمریکا از طریق آلوده کردن آبله نوشته شده است. کاپیتان سیمئون اکویر، فرمانده فورت پیت (پیتزبورگ کنونی) به مردم گفت: «من وانمود کردم که خودم را قوز کرده‌ام تا چند پتو در دستانشان بگذارم، البته مراقب بودم خودم هم آلوده نشم». تقریباً در همان زمان، ناپلئون کبیر (1769 - 1821) نیز همین کار را کرد. در تابستان 1809، در جریان نبرد با ارتش بریتانیا که والچرن، جزیره‌ای واقع در سواحل رودخانه شلدت را اشغال کرده بود، به سربازان مبتلا به مالاریا دستور داد تا برای انتشار بیماری به همه جا بروند. تنها در یک ماه، تعداد سربازان انگلیسی مبتلا به این بیماری به نزدیک به 10000 نفر رسید. انگلیسی ها چاره ای جز ترک والچرن نداشتند.

گاز خردل

جنگ جهانی اول (1914 - 1918) دوران سلاح های بیولوژیکی متعدد بود و وحشتناک ترین سلاح گاز خردل بود. همانطور که از نامش پیداست، این گاز بوی تند شبیه خردل دارد. اولین بار در ژوئیه 1917 در ایپر بلژیک از گاز خردل استفاده شد. سربازان گزارش دادند که ابرهای درخشان آنها را احاطه کرده اند. چون او ماسک گاز زده بود، هیچکس به این ابر توجهی نکرد. به طور غیرمنتظره ای، گاز خردل نه تنها از طریق دستگاه تنفسی، بلکه از طریق پوست نیز جذب می شود. باعث قرمز شدن پوست، ایجاد تاول و ایجاد تاول می شود و درد وحشتناکی ایجاد می کند.

 گاز خردل در آب خیلی محلول نیست، بنابراین شستن کامل آن بعید است. هنگامی که از طریق راه های هوایی وارد ریه ها می شود، باعث می شود که پوشش ریه به جوش تبدیل شود. اگر گاز خردل وارد چشم شود، به قرنیه آسیب می رساند و منجر به نابینایی می شود. هر چه محل مرطوب تر باشد، گاز خردل به دلیل واکنش هیدرولیز سریعتر عمل می کند. ترسناک ترین چیز این است که این گاز سمی باعث مرگ فوری قربانی نمی شود، بلکه باعث ایجاد زخم در بدن او می شود و باعث درد بی پایان می شود و زمان انتظار برای مرگ را تا 6 هفته طولانی می کند. تنها در ایپر، گاز خردل باعث مرگ آهسته 10000 نفر شد.