واندرز فارسی | جهان عجایب

ژاک چارلز مخترع با الهام از بالون های هوای گرم تصمیم گرفت بالونی با انرژی هیدروژن بسازد که از نظر او ایمن تر بود. در 4 ژوئن 1783، برادران مونتگولفیر برای اولین بار یک بالون هوای گرم را در جنوب فرانسه به نمایش گذاشتند. این بالون از پارچه گونی کاغذی ساخته شده است، تا ارتفاع نزدیک به 2 کیلومتر پرواز می کند و به مدت 10 دقیقه در هوا باقی می ماند. خبر موفقیت آنها به سرعت در پاریس پخش شد و علاقه ژاک چارلز، مخترع و دانشمند فرانسوی را که در مورد خواص گازها آگاه بود، برانگیخت.

چارلز پس از مطالعه آثار محقق رابرت بویل و معاصرانی مانند هنری کاوندیش، جوزف بلک، تیبریوس کاوالو، معتقد بود که هیدروژن برای بلند کردن بالن ها مناسب تر از هوای گرم است. او معتقد است که بالون های هوای گرم با شعله های باز بسیار خطرناک هستند، هیدروژن قابل اشتعال است، اما محصور شدن کامل در بالون ایمن تر است. ژاک چارلز تصمیم گرفت یک کشتی هوایی جدید بسازد. او دو مهندس، برادران آن ژان رابرت و نیکلاس لوئیس رابرت را استخدام کرد تا به ساخت اولین کشتی هیدروژنی جهان کمک کنند. برای تأمین مالی این کار گران قیمت، طبیعت‌شناس و زمین‌شناس بارتلمی فاجاس دو سن‌فون یک صندوق اشتراک عمومی افتتاح کرد و بلیت‌های نمایش بالون را فروخت.

نخبگان پاریسی، پس از اینکه چند هفته قبل شاهد پرواز چشمگیر برادران مونتگولفیر بودند، مشتاقانه ثبت نام کردند. چارلز یک کشتی هوایی طراحی کرد و از برادران رابرت خواست تا یک کیسه هوای سبک اما بدون هوا بسازند. برادران رابرت روشی ابداع کردند تا لاستیک را در محلول رزین حل کنند و از این محلول برای پوشاندن ورقه های ابریشم استفاده کنند و آنها را هوابندی کنند. سپس صفحات ابریشمی را به هم می دوختند تا پوشش اصلی را درست کنند. این بالون نسبتاً کوچک است، حدود 4 متر قطر دارد و فقط می تواند حدود 9 کیلوگرم را بلند کند. برای تزریق هیدروژن به بالون، ابتدا مقدار زیادی اسید کلریدریک در ظرف حاوی براده های آهن ریخته شد. هیدروژن تولید شده از طریق لوله ای که از مخزن متصل است وارد بالون می شود.

در 27 آگوست 1783، اولین بالون هیدروژنی بدون سرنشین جهان از شان دو مارس پاریس به پرواز درآمد. بالون درست زمانی که رعد و برق شروع شد به پرواز درآمد. اما هوای بد نتوانست از شور و شوق جمعیتی که در زیر جمع شده بودند کاسته شود. بالون مستقیماً به آسمان پرواز کرد و تنها در چند دقیقه در میان ابرها ناپدید شد. حدود 45 دقیقه پس از بلند شدن، بالون مقداری از هیدروژن خود را از دست داد، و در روستایی واقع در 24 کیلومتری شمال پاریس فرود آمد. روستاییان در آن زمان از وجود این بالون اطلاعی نداشتند و از ظاهر شدن ناگهانی آن از آسمان هراسان شدند. آنها با ابزارهای کشاورزی و تفنگ های فراوان به این شی عجیب حمله کردند. چارلز و برادران رابرت که از موفقیت اولین پروازشان خوشحال شده بودند، شروع به آماده شدن برای تلاش بعدی خود کردند، قرار دادن یک یا دو نفر در یک بالون.

در 1 دسامبر 1783، چارلز و نیکلاس لوئیس به یک بالن صعود کردند و به ارتفاع حدود 500 متر پرواز کردند. آنها به مدت 2 ساعت و 5 دقیقه پرواز کردند، 36 کیلومتر را طی کردند، سپس در غروب آفتاب به سلامت در دشت نسله در شمال پاریس فرود آمدند. نیکلاس لوئیس خارج شد و چارلز دوباره بلند شد، این بار به سرعت به ارتفاع حدود 3000 متری پرواز کرد و دوباره خورشید را دید. با این حال، درد شدید گوش او به دلیل فشار کم جو شروع به ناراحتی کرد و مجبور شد پایین بیاید. او به آرامی در Tour du Lay در فاصله 3 کیلومتری فرود آمد. با وجود این پرواز موفقیت آمیز، چارلز تصمیم گرفت دیگر پرواز نکند، اگرچه به طراحی کشتی های هوایی ادامه داد.

یکی از طرح های او یک کشتی هوایی بلند و قابل کنترل بود که بر اساس پیشنهاد ریاضیدان فرانسوی ژان باپتیست میوسنیه ساخته شد. این وسیله نقلیه مجهز به سکان و پارو برای ایجاد نیروی محرکه بود، اما ناکارآمدی آنها ثابت شد. در 15 جولای 1784، برادران رابرت به مدت 45 دقیقه با این بالون پرواز کردند. برادران رابرت سپس در 19 سپتامبر 1784 به همراه ام. کالین-هولین به پرواز ادامه دادند. آنها به مدت 6 ساعت و 40 دقیقه پرواز کردند و مسافت 186 کیلومتری از پاریس تا بووری در نزدیکی بتون را طی کردند و اولین بالن سوارانی شدند که بیش از 100 کیلومتر را طی کردند.