واندرز فارسی | جهان عجایب

اختراع بزرگ چارلز ریچارد درو به طور مستقیم به نجات جان هزاران نفر در طول جنگ جهانی دوم کمک کرد و بعداً به کار نجات زندگی کل دنیای پزشکی کمک کرد. چارلز ریچارد درو به عنوان یکی از مهم ترین جراحان، مربیان و مبتکران قرن بیستم، راه را برای ذخیره سازی، جابجایی و حمل و نقل ایمن پلاسما هموار کرد. میراث او نه تنها جان بسیاری را در طول جنگ نجات داد، بلکه ذخیره سازی پلاسما را از طریق بانک خون متحول کرد.

اشتیاق به تحصیل پزشکی : آقای درو که در سال 1904 به دنیا آمد، بزرگترین فرزند از پنج فرزند خانواده بود. او از کودکی استعداد تحصیلی و همچنین ورزشی از خود نشان داد. در دوران دبیرستان، خواهرش به طور ناگهانی بر اثر سل درگذشت و این الهام بخش درو شد که تصمیم به تحصیل پزشکی بگیرد. در سال 1922، توانایی های ورزشی او باعث شد تا برای تحصیل در کالج آمهرست در ماساچوست، بورسیه فوتبال و دو و میدانی دریافت کند. درو یکی از تنها 13 شاگرد سیاهپوست از 600 دانش آموز بود و در زمین فوتبال باید بر بسیاری از انگ های تیم های دیگر غلبه می کرد. درو مدرک لیسانس خود را از کالج آمهرست در سال 1926 به پایان رساند اما فاقد منابع لازم برای تحصیل پزشکی بود. برای تأمین مخارج زندگی، او قبل از ورود به دانشگاه مک گیل در مونترال، کانادا، به مدت دو سال به عنوان مربی زیست شناسی و مربی کالج مورگان (دانشگاه ایالتی مورگان) در بالتیمور به مدت دو سال مشغول به کار شد.

 درو بلافاصله خود را ثابت کرد و جایزه پزشکی جی فرانسیس ویلیامز و جایزه فلوشیپ سالانه در جراحی مغز و اعصاب را برد و در مجله پزشکی مک گیل کار میکرد. وی مدرک پزشکی و فوق لیسانس جراحی خود را در سال 1933 به پایان رساند.

نوآوری جان هزاران نفر را نجات می دهد :  پس از فارغ التحصیلی، درو یک دوره کارآموزی را در بیمارستان رویال ویکتوریا و بیمارستان عمومی مونترال آغاز کرد. از این نقطه به بعد، او شروع به بررسی مسائل مربوط به انتقال خون کرد که به عنوان تزریق خون داخل وریدی (IV) نیز شناخته می شود. هنگامی که او تحصیلات دکترا خود را در دانشگاه کلمبیا آغاز کرد، جایی که با پزشکی به نام جان اسکادر کار می کرد، درو به تحقیقات خود در زمینه انتقال خون فوق الذکر ادامه داد. این دو به طور مشترک تحقیقات گسترده‌ای را در زمینه حفظ خون و جایگزینی مایعات انجام داده‌اند که منجر به توسعه یک بانک خون آزمایشی شد که به مدت هفت ماه بدون مشکل کار کرد. پایان نامه دکترای درو در سال 1940 با عنوان "ذخایر خون: مطالعه ای در مورد حفظ خون" موقعیت پیشرو او را در این زمینه تثبیت کرد.

پیشرفت های درو در حفظ خون به موقع بود، زیرا در آن زمان جنگ جهانی دوم در اروپا بیداد می کرد و بریتانیا برای درمان سربازان مجروح به مقادیر زیادی خون و پلاسما نیاز داشت. درو و اسکادر با استفاده از بانک خون آزمایشی که به تازگی ساخته اند، در خط مقدم برنامه «خون برای بریتانیا» برای ارسال پلاسما به خارج از کشور قرار دارند. انتقال پلاسما یک نیاز مهم در بخش اورژانس است. خون شامل دو جزء اصلی گلبول های قرمز و پلاسما است. وظیفه گلبول های قرمز حمل اکسیژن در سراسر بدن است، در حالی که پلاسما آب، پروتئین ها و الکترولیت ها را منتقل می کند. اگرچه پلاسما حاوی گلبول های قرمز نیست، اما نقش مهمی در کمک به جایگزینی مایعات ضروری و درمان شوک دارد - دو وظیفه ضروری که یک زندگی را نجات می دهد. علاوه بر این، پلاسما به خودی خود ذخیره و حمل و نقل آسان تر است و می تواند با هر گروه خونی استفاده شود.

تحت هدایت درو، تیم او راه‌های جدیدی را برای استخراج، حفظ و انتقال پلاسما در مقیاس بزرگ توسعه داده‌اند که اجازه می‌دهد تا 5000 لیتر پلاسما نجات‌بخش به بریتانیا ارسال شود. پس از موفقیت برنامه "خون برای بریتانیا"، درو به عنوان دستیار مدیر سیستم بانک خون ایالات متحده منصوب شد که توسط صلیب سرخ آمریکا و شورای تحقیقات آمریکا تامین می شد. در این مدت او تعدادی ایستگاه سیار اهدای خون ساخت که بعدها به ایستگاه های خون رسانی معروف شدند. با این حال، به محض ورود ایالات متحده به جنگ، نیروهای مسلح سیاستی را وضع کردند که سیاهان را از اهدای خون به دلایل نژادی منع می کرد. این تصمیم اشتباه منجر به استعفای درو از بانک ملی خون در آوریل 1941 شد. پس از ترک بانک خون ملی، درو بر آموزش و راهنمایی دانشجویان در دانشکده پزشکی هاوارد تمرکز کرد. به گفته موزه ملی آمریکا در جنگ جهانی دوم، او اغلب از جیب خود برای کمک به دانش آموزانش برای شرکت در کنفرانس ها و ارائه تحقیقات خود هزینه می کند.

در 1 آوریل 1950 تراژدی رخ داد. درو در حالی که در حال رفتن به یک کنفرانس بالینی بود دچار یک تصادف شدید رانندگی شد و بر اثر جراحات جان خود را از دست داد. علیرغم مرگ ناگهانی او، میراث او از طریق افرادی که از او الهام گرفته است، از جمله دخترش، شارلین درو جارویس، دکترا و دانشمند پژوهشی در موسسه ملی بهداشت روانی ایالات متحده، ادامه می یابد.