این غول دریایی با کمی بیش از 1500 فوت طول و با تناژ ناخالص 260941 تن - که بعدها به غول شاد و ناک نویس تغییر نام داد، بزرگترین کشتی جهان بود. در دهه 1980، یک ابر نفتکش عظیم به نام غول دریایی (Seawise Giant) وارد دریاها شد. بزرگترین کشتی ساخته شده تا کنون، بیش از 1500 فوت طول داشت که حتی بلندتر از ارتفاع ساختمان امپایر استیت است.
اما این کشتی که در طول عمر خود چندین بار نام و مالک خود را تغییر داد، تنها به دلیل اندازه عظیم خود مشهور نبود. تاریخچه آن یک داستان حماسی است که با کشتی های شناخته شده تری مانند تایتانیک رقابت می کند. از ساخت چشمگیر آن گرفته تا غرق شدن توسط موشک های صدام حسین، تا بازیابی و احیای بعدی آن، غول دریایی مطمئناً جایگاه خود را در بین کشتی های بزرگ تاریخ به دست آورد.
ایده اولیه فول دریایی از یک غول تجاری یونانی بود که با صنایع سنگین سومیتومو ژاپن قرارداد بست تا یک ابر نفتکش غول پیکر بسازد. با این حال، ساوت چاینا مورنینگ پست گزارش می دهد که شرکت یونانی کشتی تکمیل شده را نخریده است. حساب‌ها متفاوت هستند، اما این احتمال وجود دارد که یا ورشکسته شده‌اند یا به سادگی نظر خود را در مورد خرید تغییر داده‌اند.
این به طور طبیعی برای صنایع سنگین سومیتومو مشکل ایجاد کرد، که اکنون یکی از بزرگترین کشتی‌های ساخته شده در کارخانه کشتی‌سازی را بدون خریدار احتمالی دارد. خوشبختانه، طولی نکشید که شخص علاقه مند دیگری آمد. در سال 1981، دو سال پس از پایان ساخت، مردی به نام تونگ چائو یونگ قراردادی را برای خرید کشتی امضا کرد. اما تونگ، بنیانگذار خط کانتینری خارج از کشور هنگ کنگ (OOCL)، از اندازه چشمگیر کشتی راضی نبود. او می خواست که حتی بزرگتر باشد.تونگ بر اضافه شدن چندین فوت به طول کشتی نظارت داشت که همچنین ظرفیت آن را بیش از 140000 تن افزایش داد. در مجموع، طول کشتی ماموت به زودی 1504 فوت در عرض 225 فوت اندازه گیری شد.
نمودار مقایسه غول دریایی (به رنگ قرمز در پایین) با سایر کشتی‌ها، ساختمان‌ها و سازه‌های بزرگ، از جمله ساختمان امپایر استیت (خاکستری) و پنتاگون (آبی).
طبیعتاً، این کشتی برای گذرگاه‌های تنگ نبود. دایره چرخش آن 1.86 مایل قطر داشت و اگر کاپیتان می خواست کشتی را از حداکثر سرعت 16.5 گره دریایی تا توقف کامل کند کند، 5.6 مایل کامل طول می کشید تا سرعتش کم شود. این خوب بود، زیرا کشتی برای سرعت در نظر گرفته نشده بود. بیشتر نفت خام را بین ایالات متحده و خاورمیانه حمل می کرد. متأسفانه، این کار را در زمانی انجام داد که عراق و ایران در حال جنگ بودند و به زودی قربانی ناخواسته آن درگیری شد.
فاجعه در ماه مه 1988 به غول دریائی روی داد، زمانی که در جزیره لارک در ایران لنگر انداخت. به گزارش تلگراف، کشتی با بمباران توسط نیروهای عراقی صدام حسین با نفت ایران بارگیری شده بود مواجه شد. آتش و نفت ترکیب بسیار بدی هستند و غول دریایی بلافاصله در آتش سوخت. طولی نکشید که کشتی کاملاً غرق شد و در نهایت در آب کم عمق فرو رفت.
برای اکثر کشتی ها، این پایان کار بود. اما غول دریایی مانند بسیاری از کشتی‌های دیگر نبود. کسانی بودند که هنوز ارزشی را در لاشه بزرگترین کشتی های جهان می دیدند. یکی از این حزب ها یک گروه نروژی به نام نورمن اینترنشنال بود. زمانی که جنگ ایران و عراق اندکی پس از غرق شدن غول دریایی به پایان رسید، نرمال اینترنشنال کشتی عظیم را از بستر دریا بلند کرد و برای تعمیر به سنگاپور فرستاد. تا اکتبر 1991، بیش از 3700 تن فولاد جدید برای تعمیر غول دریایی مورد استفاده قرار گرفت که بار دیگر قابل دریا بود. همچنین نام جدیدی داشت: غول شاد.
غول شاد در نهایت توسط یک غول بزرگ کشتیرانی نروژی، یورگن جاهره، به قیمت 30 میلیون دلار (تقریباً 45 میلیون دلار امروز) خریداری شد. بار دیگر، کشتی عظیم الجثه نام جدیدی به نام جاهره وایکینگ داده شد. جهره وایکینگ توسط خدمه کوچکی متشکل از 40 نفر سرنشین بود، اما توانست 10 سال دیگر کار کند. بار دیگر کشتی نفت را از دریاها عبور داد. با این اوصاف، وایکینگ جاهره مشکلات عمده ای داشت که با گذشت زمان بیشتر و بیشتر آشکار شد. برای شروع، برای راه اندازی چنین کشتی بزرگی به مقدار زیادی سوخت نیاز بود. فراتر از آن، اندازه کشتی مشکل ساز بود. به سادگی برای ورود به بسیاری از بنادر مهم در سراسر جهان، از جمله کانال مانش، کانال سوئز و کانال پاناما بسیار بزرگ بود.
در نهایت، جاهره وایکینگ دوباره فروخته شد، این بار به First Olsen Tankers نروژ. اما First Olsen علاقه ای به فرستادن کشتی تازه خریداری شده خود که اکنون به ناک نویس تغییر نام داده بود، به دریا نداشت. در عوض، آنها از آن به عنوان محل ذخیره ثابت مخازن در میدان نفتی الشاهین قطر استفاده کردند.
من در ده سال گذشته به این کشتی غول پیکر وابسته بوده ام و اگر بتوانم با کمال تواضع اضافه کنم، من و تیمم کمک قابل توجهی به کشتی کرده ایم و نام و شهرت بسیار خوبی در بازار نفتکش ها و نفت های بزرگ به دست آورده ایم. کاپیتان کشتی جاهره وایکینگ، سوریندر کومار موهان، در آن زمان این توضیحات را داد.
با کمال تاسف، فکر نمی‌کنم کشتی دیگری به اندازه جاهره وایکینگ ساخته شود، زیرا با توجه به هزینه‌های جدید، قانون دو بدنه و تقاضای نفت خام، از نظر مالی مقرون به صرفه نیست.» ناک نویس که به تازگی تغییر نام داده است، شش سال دیگر در قطر باقی ماند و در نهایت به عنوان قراضه به حیاطی در گجرات، هند فروخته شد. در آنجا ده ها هزار کارگر بیش از یک سال طول کشید تا کشتی را به طور کامل شکسته و قطعات آن را بفروشند. و به این ترتیب، داستان بزرگترین کشتی جهان به سرانجام رسید. غول دریایی ممکن است ناپدید شده باشد، اما حداقل بخشی از حجم چشمگیر آن باقی مانده است. همانطور که تلگراف گزارش می دهد، لنگر 36 تنی کشتی در موزه دریایی هنگ کنگ به نمایش گذاشته شد.
