واندرز فارسی | جهان عجایب

در اول سپتامبر 2004، گروهی از تروریست ها مدرسه ای در جنوب روسیه را تحت کنترل گرفتند. در طول سه روز، بیش از 1000 گروگان متشکل از زنان و کودکان در معرض وحشت محاصره مدرسه بسلان قرار گرفتند.

محاصره مدرسه بسلان در 1 سپتامبر 2004، زمانی که گروهی از مردان مسلح چچنی به مدرسه ای در جنوب روسیه حمله کردند، آغاز شد. مردان مسلح بیش از 1000 گروگان را در سالن ورزشی تنگ و گرم مدرسه نگه داشتند و تهدید کردند که همه را قتل عام خواهند کرد، مگر اینکه روسیه به درخواست آنها برای خروج نیروهایش از چچن عمل کند. سه روز بعد، محاصره به پایان انفجاری رسید.هنگامی که دود پاک شد، بیش از 300 نفر کشته شدند، که محاصره مدرسه بسلان را به مرگبارترین تیراندازی مدرسه در تاریخ تبدیل کرد. امروزه، بسیاری از خانواده‌ها هنوز با پرسش‌های بی‌پاسخ در مورد محاصره و همچنین آسیب‌های طولانی مدت از دست دادن عزیزان خود دست و پنجه نرم می‌کنند.

آغاز محاصره مدرسه بسلان در صبح روز 1 سپتامبر 2004،

دانش آموزان و خانواده هایشان در مدرسه شماره 1 در بسلان، اوستیای شمالی، روسیه گرد هم آمدند تا آغاز سال تحصیلی را جشن بگیرند. اما حوالی ساعت 9 صبح، زمانی که 32 مرد مسلح (از جمله دو زن) در حیاط مدرسه ظاهر شدند، جشن به شکل وحشتناکی درآمد.افراد مسلح اهل چچن بودند که فقط چند ساعت از مرز بسلان فاصله داشت. اگرچه چچن پس از سقوط اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991 استقلال خود را اعلام کرده بود، روسیه از آن زمان برای حفظ کنترل بر این سرزمین مبارزه کرد و در سال 1994 تهاجم گسترده ای را آغاز کرد که منجر به درگیری های تلخ شد. تنها در سال 2004، تروریست های چچنی چندین بار به روسیه حمله کرده بودند. در ماه فوریه، آنها ده ها نفر را در متروی شلوغ مسکو کشتند. به گزارش نیویورک تایمز، در ماه اوت، آنها دو هواپیمای غیرنظامی را که از فرودگاه مسکو خارج می شدند، منفجر کردند. حالا در ماه سپتامبر بسلان را هدف قرار دادند. به گزارش مجله تایم، چچنی‌ها با مسلسل، مواد منفجره و اسلحه‌های دستی به هوا شلیک کردند که برخی از بچه‌ها آن را با آتش بازی اشتباه گرفتند. واقعیت این وضعیت به زودی کاملاً مشخص شد، زیرا مردان مسلح 1200 دانش آموز، والدین و معلمان را به زور وارد سالن ورزشی مدرسه کردند.اگرچه 100 نفر توانستند در جریان تیراندازی فرار کنند، اما اکثر آنها چندان خوش شانس نبودند. تروریست های چچنی آنها را به زور وارد سالن بدنسازی کردند یا آنها را به ضرب گلوله کشتند. و با آن، محاصره مدرسه بسلان آغاز شد.

اسارت و بحران در طول محاصره

بر اساس تحقیقات انجام شده توسط دادگاه حقوق بشر اروپا، چچنی ها پس از جمع آوری گروگان های خود در سالن ورزشی مدرسه اعلام کردند که آنها تروریست هستند. سپس اقدام به جمع آوری گوشی ها، وسایل شخصی و دوربین های گروگان ها کردند. این به اندازه کافی ترسناک بود، اما وضعیت به سرعت حتی وحشتناک تر شد. در وحشت گروگان‌ها، تروریست‌ها شروع به نصب مواد منفجره در اطراف سالن ورزشی کردند، تعدادی را روی حلقه‌های بسکتبال گذاشتند و برخی دیگر را به چاشنی‌های پدال به نام «سوئیچ‌های مرده» وصل کردند که تروریست‌ها به نوبت روی آن ایستادند. چچنی ها همچنین از گروگان ها خواستند که فقط به زبان روسی صحبت کنند و نه اوستیایی. اما زمانی که یکی از گروگان‌ها می‌خواست پیام را به زبان اوستیایی به دیگران برساند، تروریست‌ها او را در مقابل چشمان دو پسر خردسالش اعدام کردند و جسدش را در معرض دید عموم گذاشتند.

مردان مسلح همچنین نسبت به هوای داغ و خفه کننده در ورزشگاه یا تشنگی گروگان های خود همدلی چندانی نداشتند. نادژدا گوریف که در حین محاصره مدرسه بسلان به همراه سه فرزندش در ورزشگاه گیر افتاده بود، به گاردین گفت: «ستیزه جویان سینک ها را شکستند و لوله ها را شکستند تا ما نتوانیم آب بنوشیم. «[بچه‌ها] سعی کردند آن را در پیراهن‌های خود در جایی که چکه می‌کرد خیس کنند تا آن را استفاده کنند. بعضی از بچه‌ها آب به دهان مادرشان می‌آوردند.» روز بعد، چچنی ها شروع به کشتن گروگان های مرد کردند.

واکنش نظامی به خشونت

از آنجایی که گروگان‌های محاصره مدرسه بسلان در ورزشگاه رنج می‌بردند، مقامات روسی برای آزادی آنها تلاش کردند. همانطور که سی ان ان گزارش می دهد، آنها حدود ساعت 7:30 بعد از ظهر با افراد مسلح چچنی تماس برقرار کردند. در 1 سپتامبر و آنها را متقاعد کرد که 26 گروگان را در 2 سپتامبر آزاد کنند که همگی زن و کودک بودند.اما چچنی ها نیز خواسته ای داشتند، خواسته ای که رهبران روسیه از بررسی آن خودداری کردند. آنها می خواستند تمام نیروهای روسیه از چچن خارج شوند. در عوض، پلیس، سربازان و اعضای سرویس امنیت فدرال روسیه (FSB) بیرون مدرسه شماره 1 جمع شده و آماده جنگ شدند. با این حال، قبل از اینکه هر دو طرف بتوانند حرکتی انجام دهند، انفجاری در حوالی ساعت 1 بعد از ظهر سالن بدنسازی را لرزاند. در 3 سپتامبر. ممکن است اشتباهی رخ داده باشد - بسیاری از گروگان ها معتقدند که چچنی که روی سوئیچ مرده ایستاده بود ممکن است تصادفاً حرکت کرده باشد - اما نتیجه یکسان بود. انفجارها ساختمان را لرزاند، آتش سوزی شد و نیروهای روسی با تانک، نارنجک، شعله افکن و سایر سلاح ها به جلو رفتند. بسیاری از گروگان ها در تیراندازی متقابل گرفتار شدند. هنگامی که دود پاک شد، 331 نفر کشته شدند که 186 نفر از آنها کودک بودند. از 32 تروریست، 31 نفر نیز کشته شدند و تنها یک نفر زنده ماند: نور پاشی کولایف.

میراث محاصره مدرسه بسلان

بلافاصله پس از پایان محاصره مدرسه بسلان، ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه از محل و بیمارستانی که بسیاری از بازماندگان را درمان می کرد، بازدید کرد. وی این حمله را «مداخله مستقیم تروریسم بین‌المللی علیه روسیه» خواند و در یک سخنرانی تلویزیونی از روش‌های آتی مبارزه با تروریسم خبر داد.

کمتر از یک سال بعد، در 16 مه 2005، نور پاشی کولایف به جرم تروریسم مجرم شناخته شد و به حبس ابد محکوم شد. او تا به امروز اظهار می کند که از اقدامات خود در دوران محاصره مدرسه بسلان پشیمان نیست. اما بسیاری از اعضای خانواده قربانیان محاصره مدرسه بسلان چیزی بیش از بیانیه های تلویزیونی و محکومیت می خواهند. حتی بلافاصله پس از پایان محاصره، بازماندگان و خانواده‌هایشان نسبت به نحوه مدیریت اوضاع توسط دولت روسیه ابراز نگرانی و خشم کردند. در سال 2017، دادگاه حقوق بشر اروپا حکمی صادر کرد مبنی بر اینکه روسیه در مورد محاصره مدرسه بسلان دچار «شکست‌های جدی» شده است. مقامات روسیه نه تنها نتوانستند از حمله جلوگیری کنند - علیرغم داشتن اطلاعات در مورد احتمال آن - بلکه از نیروی بیش از حد در طول محاصره نیز استفاده کردند که منجر به تلفات بالای آن شد.

به گفته دادگاه، پاسخ روسیه «حق زندگی» گروگان‌ها را با غفلت از استفاده از آنچه «کاملاً ضروری» برای پایان دادن به محاصره بود، نقض کرد. به گزارش خبرگزاری روسی اینترفاکس، روسیه موافقت کرد که حکم دادگاه حقوق بشر اروپا را تایید کند و طبق دستور، 3 میلیون دلار بپردازد.با این حال، نزدیک به دو دهه پس از محاصره، بسیاری از خانواده‌ها هنوز در غم و اندوه هستند. هر ساله خانواده ها و دوستان در یک قبرستان ویژه قربانیان محاصره مدرسه بسلان ملاقات می کنند. برای آنها، آن سه روز در سپتامبر 2004 حتی امروز هم سنگین است. تامارا شوتاوا دو دختر خود را در محاصره از دست داد و هر سال سعی می کند به این فکر کند که آنها چگونه خواهند بود. او به CNN گفت: «زمان به هیچ وجه التیام نمی‌یابد. او هر سال این کار را برای دخترانش انجام می دهد و قصد دارد تا روزی که دوباره آنها را ببیند ادامه دهد.