واندرز فارسی | جهان عجایب

گاهی اتفاق غیرقابل تصوری رخ می دهد: کودکان می کشند. برخی تصمیم می گیرند اعضای خانواده خود را علیرغم تربیت به ظاهر عادی خود به قتل برسانند. برخی دیگر این کار را به این دلیل انجام می دهند که تربیت آنها از حالت عادی دور بود، که اغلب شامل ضرب و شتم و بدرفتاری می شد. سپس کودکان گمراهی وجود دارند که از روی میل محض به کشتن، دست به قتل می زنند و به زندگی قربانیان کاملاً بی گناه پایان می دهند. قرار است کودکان معصوم و پاک باشند. بدون خباثت، تحقیر، خشم شوم، یا تمایل به کشتن، با این حال هر سال بسیاری مرتکب جنایات وحشتناک می شوند. در اینجا 10 مورد از شیطانی ترین کودکان تاریخ آورده شده است که منحصراً به یک گروه ناپاک اختصاص دارد. برای قرار گرفتن در این لیست، قاتلان همگی زیر 17 سال سن دارند.

شماره 10: برایان و دیوید فریمن

برایان فریمن 17 ساله و دیوید 16 ساله که سر خود را به عنوان نمادی از عقاید نئونازی خود تراشیده و خالکوبی کرده بودند، زمانی که والدین و برادر کوچکترشان در خانه شان در "سالزبری تاونشیپ" در ایالت "پی وی سی" با ضربات گلوله به قتل رسیدند مظنونین فوری بودند. این پسرها خانواده و در کل شهر را به وحشت انداخته بودند. همانطور که پلیس گفته بود، قتل سه گانه کشف شده در سالزبری تاونشیپ، پینسا، آن هفته کابوس هر پدر و مادری بود، اوج وحشتناک یک نبرد طولانی مدت بین برندا و دنیس فریمن و پسران هولناک آنها برایان، 17 ساله، و دیوید، 16.

شماره 9: ادموند کمپر

در سال 1964، زمانی که ادموند کمپر 15 ساله بود، به پدربزرگ و مادربزرگش شلیک کرد و هر دو را کشت. او مدتی بود که برای اقدام خود برنامه ریزی کرده بود و بعداً پشیمان نشد. اداره جوانان کالیفرنیا او را در سالن نوجوانان بازداشت کرد تا بتوانند او را تحت یک سری آزمایشات دقیق که توسط یک روانپزشک انجام می شود، قرار دهند. از آنجایی که نتایج حاکی از آن بود که او یک روان پریش پارانوئید است، او برای درمان به بیمارستان دولتی آتااسکادرو فرستاده شد. او در آنجا متوجه شد که دیگران در مورد جرمش چه فکر می کنند و سخت تلاش کرد تا پزشکانش باور کنند که او بهبود یافته است. اگرچه او یک جامعه‌شناس به حساب می‌آمد، اما در آزمایشگاه روان‌شناسی کار می‌کرد تا به انجام آزمایش‌ها برای دیگران کمک کند. در این روند، او چیزهای زیادی در مورد سایر مجرمان منحرف آموخت. کمپر پس از پنج سال دیگر آزاد شد و تحت نظارت اداره جوانان باقی ماند. پزشکان او توصیه کردند که او تحت مراقبت مادرش قرار نگیرد، اما اداره جوانان این موضوع را نادیده گرفت. پس از اینکه کمپر هشت زن را طی پنج سال آینده به قتل رساند و قطعه قطعه کرد، همین پزشکان دفاع از جنون او را تأیید کردند. در واقع، حتی زمانی که او بخش هایی از قربانیان خود را به اطراف حمل می کرد، گروهی از روانپزشکان او را هیچ تهدیدی برای جامعه ارزیابی نکردند.

شماره 8: جاشوا فیلیپس

در سال 1998، جاشوا فیلیپس 14 ساله، همسایه 8 ساله خود را به ضرب گلوله کشت و جسد او را زیر تخت خود پنهان کرد. هفت روز بعد، مادرش متوجه نشتی چیزی از زیر تخت شد. جاشوا ادعا کرد که او به طور تصادفی با چوب بیسبال خود به چشم مدی ضربه زده و باعث شده او جیغ بزند. در وحشت او را به خانه‌اش کشاند و دوباره او را زد و سپس 11 ضربه چاقو به او زد. داستان او نتوانست هیئت منصفه فلوریدا را متقاعد کند که او را به قتل درجه یک محکوم کردند. مادرش هنوز به دلیل محکومیت او بر اساس این واقعیت که او به دلیل جرمش مجازات بزرگسالی داده شده است، درخواست تجدید نظر می کند.

شماره 7:ویلی بوسکت

ویلی بوسکت، متولد 9 دسامبر 1962، یک قاتل محکوم است که جنایاتش در زمانی که او هنوز خردسال بود، منجر به تغییر قانون ایالت نیویورک شد، به طوری که نوجوانان 13 ساله می توانستند در دادگاه بزرگسالان محاکمه شوند و با همان مجازات روبرو خواهند شد. در 19 مارس 1978، بوسکت که در آن زمان 15 سال داشت، نوئل پرز را در متروی نیویورک در حین تلاش برای سرقت مقداری پول و ساعت به ضرب گلوله کشت. هشت روز بعد، بوسکت مرد دیگری به نام مویس پرز (بدون رابطه با قربانی اولش) را در یک تلاش ناموفق دیگر برای سرقت تیراندازی کرد. بوسکت به خاطر این قتل در دادگاه خانواده شهر نیویورک محاکمه و مجرم شناخته شد، جایی که او به پنج سال زندان (حداکثر برای یک خردسال) محکوم شد. مدت کوتاه محکومیت بوسکت باعث اعتراض عمومی شد و باعث شد که قانونگذار ایالت نیویورک قانون مجرمین نوجوان در سال 1978 را تصویب کند. بر اساس این قانون، کودکان زیر 13 سال می توانند در دادگاه بزرگسالان به جرم جنایت هایی مانند قتل محاکمه شوند. ، و مجازاتی مشابه بزرگسالان دریافت می کنند. نیویورک اولین ایالتی بود که قانونی با این ماهیت وضع کرد. بسیاری دیگر از مجالس قانونگذاری از آن زمان پیروی کرده اند. بوسکت سرانجام از زندان آزاد شد، اما متعاقباً به چندین جنایت دیگر محکوم شد که به خاطر آنها تعدادی حبس ابد دریافت کرد. او در حال حاضر در سیستم زندان نیویورک و در سلول انفرادی به سر می برد.

شماره 6: لوری تاکت

Mary Laurine (Laurie) Tackett در 5 اکتبر 1974 در مدیسون، ایندیانا به دنیا آمد. مادرش یک مسیحی بنیادگرای پنطیکاستی و پدرش کارگر کارخانه بود که در دهه 1960 دو بار محکوم به جنایت و دوران زندان بود. تاکت ادعا کرد که او حداقل دو بار در کودکی، در سن پنج و دوازده سالگی مورد آزار و اذیت قرار گرفته است. در صبح روز شنبه، 11 ژانویه 1992، دان فولی ساکن ایندیانا و برادرش رالف تصمیم گرفتند در جنگلی در نزدیکی جفرسون کانتی شکار بلدرچین انجام دهند. رالف تنها یک مایل از سفرشان گذشته، وقتی دان به جاده لیمون می‌پیچد، رالف شی عجیبی را در چند قدمی جاده در مزرعه بی‌ثمر سویا مشاهده کرد. یک دفعه به نظرشان رسید که ممکن است یک بدن باشد، اما فرم آنقدر سوخته و زخمی شده بود که به نظر آنها یک عروسک بود. با بررسی دقیق تر، به طرز دردناکی مشخص شد که این یک عروسک نیست. پس از بررسی، معلوم شد که جسد شاندا شرر است که بعداً قربانی یک مثلث عشقی همجنسبازی ! حسادت می شود. جسد او، قبل از قتل، بریده شده و با چاقو کشته شده بود، که در نهایت ناشی از آتش زدن بود. لوری تاکت در نهایت به همراه تونی لارنس و هوپ ریپی نقش داشتند.

شماره 5: برندا آن اسپنسر

در روز دوشنبه، 29 ژانویه 1979، برندا آن اسپنسر 16 ساله با استفاده از تفنگ، هشت کودک و یک افسر پلیس را در مدرسه ابتدایی کلیولند در سن دیگو زخمی کرد و مدیر برتون راگ و ناظم مایک سوچار را کشت. مدرسه روبه‌روی خانه‌اش بود. او از تفنگی استفاده کرد که اخیراً پدرش برای کریسمس به او داده بود. وقتی ماجرای شش ساعته تمام شد و از نوجوان پرسیدند چرا این جنایت را مرتکب شده است، او شانه هایش را بالا انداخت و پاسخ داد: «من دوشنبه ها را دوست ندارم.» او همچنین گفت: "من هیچ دلیلی برای آن نداشتم و این فقط بسیار سرگرم کننده بود. درست مثل تیراندازی به اردک‌ها در برکه بود» و «[بچه‌ها] شبیه گله‌ای از گاو بودند که در اطراف ایستاده‌اند. واقعاً آسان بود.» عدم پشیمانی و ناتوانی او در ارائه توضیحی جدی برای اعمالش در هنگام دستگیری، الهام بخش آهنگ "I Don't Like Mondays" اثر The Boomtown Rats بود که توسط موسیقیدان سوسیالیست باب گلدوف نوشته شده بود. نقل قول او "من دوشنبه ها را دوست ندارم" نیز روی دیواری در فیلم "باشگاه صبحانه" نوشته شده است.

شماره 4: جان ونبلز و رابرت تامپسون

جان ونبلز و رابرت تامپسون (هر دو 10 ساله) تمام روز را در مرکز خرید دزدی کردند: آب نبات، عروسک ، تعدادی باتری، یک قوطی رنگ آبی، و سایر موارد جانبی. چرا تصمیم به ربودن جیمز بولگر ۲ ساله گرفتند؟ آیا این یک نقشه بود یا یک اجبار ناگهانی و طاقت فرسا؟ وقتی او را داشتند، نمی دانستند با او چه کنند. آنها می توانستند به راحتی او را دور بیندازند و او را در پیاده رو کنار مغازه ای تنها بگذارند که در آنجا کسی بچه گریان را کشف می کرد. اما جان و رابرت، مانند کودکانی که ترجیح می‌دهند دارایی‌های خود را از بین ببرند تا اینکه به دیگری بدهند، پسر کوچک را به قتل رساندند. والدین جیمز دیگر هرگز کودک خود را زنده نخواهند دید. دوربین های ویدئویی در مرکز خرید چندین تصویر از جیمز بولگر را در دستان قاتلانش ، ثبت کردند. قرار بود او را به یک پیاده‌روی طولانی و بی‌هدف ببرند و در طول راه به طرز بی‌رحمانه‌ای شکنجه کنند. جیمز توسط اسیرکنندگان 10 ساله‌اش تا حد مرگ مورد ضرب و شتم قرار گرفت که او را بی‌رحمانه روی ریل راه‌آهن رها کردند.

شماره 3: جسی پومروی

جسی پومروی 14 ساله بود که در سال 1874 به دلیل قتل وحشتناک یک پسر بچه چهار ساله دستگیر شد. به سرعت به او لقب "شیطان پسر بوستون" داده شد. سفر وحشتناک او سه سال پیش از آن با شکنجه جنسی هفت پسر دیگر آغاز شده بود. به خاطر آن جنایات، پومرو به یک مدرسه اصلاحی کودکان فرستاده شد اما زودتر آزاد شد. مدتی بعد او دختر 10 ساله ای را که به مغازه مادرش وارد شده بود مثله کرد و کشت. یک ماه بعد، او هوراس مولن 4 ساله را ربود، او را به مردابی خارج از شهر برد و با چاقو چنان وحشیانه گلوی او را برید که نزدیک بود سرش را از تن جدا کند. به دلیل ظاهر عجیبش (چشم سفید شیری داشت) و رفتار نفرت انگیز قبلی اش، مورد سوء ظن قرار گرفت. وقتی جسد را به او نشان دادند و از او پرسیدند که آیا این کار را انجام داده است، او با بی حوصلگی پاسخ داد: "فکر می کنم انجام دادم." سپس دختر را در سرداب مادرش دفن کردند و او نیز به قتلش اعتراف کرد. او مجرم شناخته شد و به اعدام محکوم شد. در پی اعتراض عمومی علیه محکومیت کودکان به اعدام، حکم وی به ۴۰ سال حبس انفرادی تبدیل شد.

شماره 2: ماری بل

مری بل به خاطر خفه کردن پسر جوانی به نام مارتین براون در 25 می 1968، یک روز قبل از تولد 11 سالگی او، محکوم شد. تا آنجا که کسی می داند او در این موقعیت تنها بود. در 31 ژوئیه 1968، مری و دوستش (نورما بل، هیچ نسبتی با مری) در قتل برایان هاو سه ساله، دوباره بر اثر خفه شدن، شرکت کردند. گزارش های پلیس به این نتیجه رسیدند که مری بل پس از کشتن او برای حک کردن یک "N" روی شکمش با تیغ برگشته بود، سپس با استفاده از همان تیغ، اما با دستی دیگر، به "M" تغییر یافت. مری بل همچنین از یک قیچی برای بریدن تکه‌هایی از موهای برایان هاو و بخشی از اندام تناسلی او استفاده کرد. از آنجایی که دختران بسیار جوان بودند و شهادت آنها با یکدیگر متناقض بود، هرگز کاملاً مشخص نبود که چه اتفاقی افتاده است. مرگ مارتین براون در ابتدا یک تصادف اعلام شد زیرا هیچ مدرکی دال بر قتل عمد وجود نداشت. در نهایت، مرگ او با قتل برایان هاو مرتبط شد و در ماه اوت، این دو دختر به دو مورد قتل عمد متهم شدند. مری در سال 1980 با دستور دادگاه ناشناس آزاد شد.

شماره 1: تیراندازی در مدرسه

افزایش تیراندازی در مدارس در 20 سال گذشته خیره کننده بوده است و هنوز هم بسیاری از مردم در نهایت به این فکر می پردازند که چرا؟ بسیاری از بچه‌هایی که درگیر بودند، نه تنها از سوی همکلاسی‌های مدرسه، بلکه اعضای خانواده در خانه نیز به نوعی مورد تمسخر قرار گرفتند. این کودکان قاتل در بیشتر موارد به سلاح های کالیبر بزرگ دست یافتند. اگرچه در برخی دیگر، چاقو، اسلحه دستی یا مواردی از این دست به مدارس آنها آورده شده و به همان میزان مؤثر استفاده می شود. هر بار که این اتفاق می افتد، معلمان، اساتید و دانشجویان جان خود را از دست می دهند. در اینجا فقط چند مورد از این حوادث ذکر شده است: 24 مارس 1998 - اندرو گلدن (11) و میچل جانسون (13) 15 نفر را در زمین بازی مدرسه راهنمایی Westside به قتل رساندند. 20 آوریل 1999 - اریک هریس (18) و دیلان کلبولد (17) دبیرستان کلمباین - 13 کشته، 25 زخمی. 15 نوامبر 1995 - جیمی راس (17) مدرسه ریچلند تنسی - 4 مجروح، 2 کشته 2 فوریه 1996 - بری لوکایتیس (14) موزس لیک، مدرسه واشنگتن - 3 کشته، 2 زخمی 21 مه 1998 - کیپلند کینکل (14) اسپرینگفیلد اورگان - 3 کشته از جمله پدر و مادر، 8 زخمی.