واندرز فارسی | جهان عجایب

بزرگترین سیاهچاله ای که تاکنون کشف شده است می تواند 30 میلیارد خورشید را در خود جای دهد. ما آن را با گرانش و نور خمیده پیدا کردیم.این سیاهچاله غول پیکر به اندازه 30 میلیارد خورشید جرم دارد و در مرکز کهکشانی قرار دارد که صدها میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. اخترشناسان این هیولای کیهانی را یک سیاهچاله فوق پرجرم می نامند، بر خلاف سیاهچاله های پرجرم کهکشانی معمولی که وزنی بین چند میلیون تا چند میلیارد خورشید دارند.

ستاره شناسان این سیاهچاله را طی رصدهای یک کهکشان دورتر از کهکشانی که در اطراف این سیاهچاله هیولا قرار دارد، کشف کردند، در حالی که از گرانش کهکشان پیش زمینه برای بزرگنمایی شی پس زمینه استفاده می کردند. این اثر که به عنوان عدسی گرانشی شناخته می شود، نتیجه ی گرانش است که نور را به اطراف اجسام بسیار عظیم خم می کند. عدسی گرانشی که به عنوان تلسکوپ خود طبیعت عمل می کند، اغلب به اخترشناسان کمک می کند تا بزرگنمایی اجرام بسیار دور را افزایش دهند که به درستی برای تلسکوپ های ساخت بشر قابل مشاهده نیستند.این سیاهچاله خاص، که تقریباً 30 میلیارد برابر جرم خورشید ماست، یکی از بزرگ‌ترین سیاهچاله‌هایی است که تاکنون کشف شده است و ما معتقدیم که سیاهچاله‌ها از نظر تئوری چقدر بزرگ هستند، بنابراین کشف بسیار هیجان‌انگیزی است.» جیمز نایتینگل، اخترفیزیکدان دانشگاه دورهام در بریتانیا و نویسنده اصلی این مطالعه جدید.

این تیم با تجزیه و تحلیل بزرگنمایی شی پیش زمینه در مجموعه ای از تصاویر گرفته شده توسط تلسکوپ فضایی هابل به اندازه سیاهچاله رسیدند. دانشمندان با استفاده از مدل‌سازی کامپیوتری پیچیده، توانستند میزان خمش نور را در اطراف کهکشان پیش‌زمینه جایی که سیاه‌چاله در آن قرار دارد، شبیه‌سازی کنند. آنها هزاران اندازه سیاهچاله را قبل از رسیدن به راه حلی که با مشاهدات مطابقت داشت، آزمایش کردند. سیاهچاله ای که در یکی از کهکشان های خوشه کهکشانی آبل 1201 قرار دارد، اولین موردی است که با استفاده از این تکنیک کشف شد. اگرچه اندازه این سیاهچاله بسیار زیاد است، اما خیلی فعال نیست، به این معنی که مواد زیادی را نمی بلعد و در نتیجه تشعشعات پرتو ایکس قوی تولید نمی کند. مطالعه چنین سیاهچاله هایی با روش های دیگر تقریبا غیرممکن است.نایتینگل گفت: «بیشتر سیاه‌چاله‌های بزرگی که ما درباره آنها می‌دانیم در حالت فعال هستند، جایی که ماده نزدیک به سیاهچاله گرم می‌شود و انرژی را به شکل نور، اشعه ایکس و سایر تشعشعات آزاد می‌کند. با این حال، عدسی گرانشی مطالعه سیاهچاله‌های غیرفعال را امکان‌پذیر می‌کند، چیزی که در حال حاضر در کهکشان‌های دور امکان‌پذیر نیست. این رویکرد می‌تواند به ما اجازه دهد سیاه‌چاله‌های بیشتری را فراتر از جهان محلی خود شناسایی کنیم و نشان دهیم که چگونه این اجرام عجیب و غریب در زمان کیهانی تکامل یافته‌اند.