واندرز فارسی | جهان عجایب

در سال 1882، در یک معدن سنگ زندان در نزدیکی شهر کارسون، نوادا، ظاهراً ردپاهای فسیلی غیرعادی از موجودی دو پا کشف شد که بسیار شبیه به پای انسان بود. مشکل این بود که طول هر یک از این ردپاها 18 تا 20 اینچ (45 تا 50 سانتی متر) بود که بسیار بیشتر از طول پاهای انسان مدرن و اجداد شناخته شده آنها بود. این را می توان با این واقعیت توضیح داد که آثار باقی مانده در گل باستانی به سادگی در طول و عرض کشیده شده است. این خیلی اوقات اتفاق می افتد. با این حال، رد پای حیوانات مختلف در همان مکان یافت شد و اندازه آنها کاملاً مطابق با اندازه این حیوانات بود.

در میان ردپاهای چند گونه پستاندار پلیوسن در ماسه سنگ های رسی معدنی در زندان در نوادا، ردپایی از موجودی دوپا شبیه به انسان وجود داشت. ردپای این ردپاها به وضوح توسط یک موجود دوپا باقی مانده است و چیزی از گونه Simiidae (میمون های بزرگ) نیست، اما می توان آنها را به انسان سانان نسبت داد. بدون یافتن استخوان و دندان نمی توان تشخیص داد که آیا آنها از گونه های هومو هستند یا خیر. در نتیجه، کوپ به این نتیجه رسید که برخی از اجداد شخصی که معاصر ماموت‌ها بود (ماموت‌ها حدود 4 میلیون سال پیش به وجود آمدند) می‌توانستند آثاری از خود به جای بگذارند.

با این حال، بلافاصله شکاکانی ظاهر شدند که از اندازه غیرمعمول نگران شدند. آنها مطمئن بودند که این ردپاها را اصلاً یک مرد به جا نمی‌گذارد، بلکه یک موجود دو پا بزرگ است. از میان حیوانات پلیوسن، تنها تنبل غول پیکر میلودون برای این نقش مناسب بود. دانشمند اوتنیل مارش، نویسندگی مسیرهای معدن نوادا را به میلودون نسبت داد.

بعدها، به دنبال مارش، همین دیدگاه توسط دانشمند جوزف لو کنت، که مقاله ای انتقادی در مجله نیچر نوشت، بیان کرد. با این حال، کنت چندان قاطعانه نبود و در پایان مقاله نوشت که بسیاری از افرادی که این ردپاها را با چشمان خود دیده اند، معتقدند که آنها توسط شخصی به جا مانده است و مردم حق دارند چنین دیدگاهی داشته باشند. در دهه 1930، دیرینه شناس باتجربه و مورد احترام چستر استاک به مطالعه آثار معدن زندان پرداخت. پس از بررسی دقیق آنها به این نتیجه رسید که آنها واقعاً متعلق به یک تنبل غول پیکر هستند و حتی نام گونه آن را - Paramylodon harleni - گذاشت. این تنبل حدود 4،9 میلیون سال پیش در آمریکا پدید آمد و تنها 11 هزار سال پیش منقرض شد.

پس از پیدا شدن بقایای میلودون در نزدیکی معدن، این فرضیه نهایی شد و دیگر توسط دیرینه شناسان مورد بحث قرار نگرفت. آثاری از معدن زندان نوادا به تنبلی غول پیکر نسبت داده شده است. با این وجود، این ردپاهای عظیم مرموز هنوز هم تخیل را برانگیخته است و بسیاری از مردم تعجب می کنند که آیا دیرینه شناس در شناسایی آنها اشتباه کرده است؟ در نهایت، در آن سال ها، تحقیقات به اندازه زمان ما با دقت انجام نشد و از آن زمان تا کنون هیچ کس به طور رسمی این آثار را مطالعه نکرده است.